Rozdział II

W końcu zebrałam się i napisałam. Ech, szkoła trochę ogranicza :/ Mam nadzieję, że się spodoba. Rozdział wedle życzeń Was wszystkich o wieeele dłuższy ;) Życzę miłego czytania i liczę na komentarze z opiniami :)

II

         Przenikliwe szare oczy wpatrywały się w okno, po którym leniwie spływały krople wieczornego deszczu. Ciemnobrązowy, niemal czarny kosmyk wkradł się na gładkie czoło młodzieńca. Ten jednak, jakby tego nie zauważył. Stał na wprost tafli szkła. Za jego plecami tlił się ogień w dużym, pięknie zdobionym kominku. Jedynie to dawało światło. Reszta pomieszczenia tonęła w ciemnościach. Chłopak nieco zbliżył się do okna, jakby coś tam zobaczył. Po chwili, do jego uszu dobiegł ciepły, przepełniony troską głos.
            - Paniczu, walizka już spakowana. Radziłbym położyć się dziś wcześniej, aby jutro zdarzyć idealnie w porę. Bo wie panicz… Jak się spóźnimy…

            - Wiem, co wtedy, Aidanie. Za chwilę się położę. – spojrzał jeszcze raz za okno, po czym udał się za mężczyzną imieniem Aidan. Był to lokaj, który od zawsze sprawował opiekę nad chłopakiem. Jego brązowe oczy były wąskie, otoczone kilkoma zmarszczkami, usta zawsze ściągnięte i suche, dosyć często układały się w serdeczny uśmiech zazwyczaj kierowany do chłopaka. Głowa lekko pokryta siwymi włosami połyskiwała przy świetle złotych lamp. Jedwabna kamizelka podkreślała jego okrągły brzuch, nieco grube ręce, a spodnie zaprasowane w kancik ukazywały nad wyraz zgrabne nogi. Srebrny zegarek uczepiony kieszonki kamizelki wskazywał trzy minuty po północy.

            Szli jasno oświetlonymi korytarzami. Przy schodach Aidan zatrzymał się.

            - Dobranoc, paniczu.

            - Dobranoc.

            Chłopak wszedł na górę, gdzie mieścił się jego zawsze zadbany pokój. Leniwie położył się do łóżka. Zasnął szybko. Miał spokojny sen.

***

            Dziewczyna stała przed ścianą oddzielającą perony 9. i 10. na dworcu King’s Cross. Była sama, nie miała przy sobie nawet zwierzątka, jak inni uczniowie Hogwartu. Jej matka twierdziła, że są to zbędne do życia „rzeczy”. Wzięła lekki rozbieg i wjechała wózkiem w ścianę. Mogłoby się wydawać, że upadnie na ziemię, rozbije sobie głowę, a wózek się roztrzaska. Ona jednak przeniknęła przez ceglaną barierę gładko, zupełnie, jakby jej tam nie było.

            Jej oczy patrzyły teraz na dosyć dużą tabliczkę z napisem : Peron 9¾. W zasięgu wzroku wisiał wielki zegar. Za pięć jedenasta. Złapała swój wózek i ruszyła w stronę czerwonego pociągu. Express Hogwart. Lubiła to uczucie. Uczucie szczęścia i ulgi, gdy przekraczała próg maszyny.

            W środku, jak zawsze na chwilę przed odjazdem, panowało lekkie zamieszanie. Wszystkie dzieciaki biegały od przedziału do przedziału, krzyczały, a pierwszoroczni błądzili wśród nieznanych im osób z minami, co najmniej, przerażonymi. Cicho się zaśmiała, widząc małego chłopca, próbującego wciągnąć do pociągu swoją walizkę, która była od niego niemalże dwa razy większa. Wyciągnęła różdżkę, szepnęła Mobilarbus, a walizka chłopca znalazła się tuż przed jego nosem. Z twarzą pełną zdumienia i podziwu wdrapał się do pociągu. Spojrzał na dziewczynę. Akurat chowała różdżkę. Uśmiechnęła się do niego, i mówiąc „Nie ma za co” ruszyła w tylną część maszyny. Tam otworzyła pusty przedział, ustawiła walizkę i rozsiadła się na siedzeniach. Nie były zbyt wygodne. Ale i tak cieszyła się, że wyrwała się z domu na kolejne cztery miesiące. Usłyszała świst. Ruszamy – pomyślała. I dobrze.

            Gdy dworzec zniknął z jej pola widzenia ujrzała ten sam, zawsze zachwycający ją krajobraz. Mnóstwo zielonych drzew rozrastało się po licznych wzgórzach. Błękitne niebo gdzieniegdzie tylko przesłonięte bladymi chmurami promieniało od złotego słońca. Para z komina pociągu delikatnie nachodziła na szybę. Dziewczyna zaczęła myśleć o tym, że za rok nie będzie mogła już podziwiać tego widoku. Skończy szkołę. Pójdzie do pracy, zapewne tej, którą wybierze jej matka. I zacznie nudne życie, pełne dni, w których nic się nie zmienia. Z zamyślenia wyrwało ją pukanie w szybkę drzwi.

            - Proszę – mruknęła.

            Drzwi przesunęły się i do przedziału wszedł bardzo przystojny młody chłopak. Miał gęste, lekko kręcone ciemnobrązowe włosy, szare oczy, pełne usta i bladą cerę. Policzki były nieco zapadnięte, ale nadawały mu uroku. Miał na sobie ciemne spodnie i białą koszulę. Wyglądał bardzo elegancko. W jej stylu, jak najbardziej.

- Mogę się przysiąść? – zapytał po dłuższej chwili milczenia.

            - A tak, pewnie, oczywiście.

            Chłopak usiadł naprzeciwko Krukonki. Przez chwilę, która dłużyła się im obojgu patrzyli na siebie. W końcu dziewczyna się odezwała.

            - Nigdy nie widziałam cię w naszym Pokoju Wspólnym…

            - Bo ja nie jestem z twojego domu – uśmiechnął się słabo. – Jestem ze Slytherinu.

            Dziewczyna poczuła ukłucie w żołądku. Czuła do Ślizgonów odrazę. To zapewne przez jej matkę. I przez Lorda Voldemorta, który trzy lata temu zabił tak wiele osób. Podejrzewała go także o śmierć ojca. Kiedy tylko usłyszała nazwę Domu Węża wzbudzała się w niej nienawiść. Ale z tym chłopakiem było inaczej. Nie czuła złości, ale rozczarowanie. I ciekawość.

            - Jestem Thomas Eddril. – wyrwał ją z przemyśleń.

            - Phyllis Cassidy Aspen Rosiere, miło mi poznać. – wyciągnęła dłoń w jego stronę, a on ujął ją tak delikatnie, jakby bał się, że za chwilę rozsypie się w jego uścisku.

            - Z tych Rosiere’ów? – zapytał. Przytaknęła.

            Nie lubiła poruszać tematu rodziny. Wolałaby porozmawiać o szkole, przyjaciołach, których nawiasem mówiąc nie miała,  o zainteresowaniach. Wszystko byleby nie rodzina.

            - Zdaje mi się, czy nie masz ochoty o tym mówić? – powiedział Thomas, jakby czytając jej w myślach.

            - Tak, wiesz moja rodzina nie jest jakaś znakomita. Prawdę mówiąc, mam tylko matkę.

            - Doceń to. – rzekł krótko i odwrócił wzrok.

            Nastała niezręczna chwila ciszy, którą każde z nich obawiało się przerwać. Phyllis również spojrzała przez okno. Nie wiedziała jak zacząć rozmowę. Chciała jakoś nawiązać kontakt z tym chłopakiem. Nie dlatego, że był przystojny. No, może tez i dlatego. Ale przede wszystkim, był takim samym wyrzutkiem jak ona.

            - Wychowywałeś się bez rodziców, prawda? – spytała w końcu, delikatnym tonem.

            - Tak. –odparł.

- Sierociniec?

            - Nie. Wychowywał mnie lokaj. Chociaż – zastanowił się – nie pamiętam, kiedy ostatnio nazwałem go „lokajem”. Jest dla mnie  jak ojciec, który zostawił mnie i matkę.

            - Co się stało z twoją matką? – zapytała dziewczyna wyraźnie zaciekawiona smutną opowieścią.

            - Podobno ojciec ją zabił – zwiesił głowę. – Aidan opowiedział mi o tym, kiedy uznał, że zrozumiem. Aidan to lokaj – sprostował, widząc wyraz niezrozumienia na twarzy Phyllis.

            - To naprawdę straszne, ja… nie wiem co..

            - Nic nie mów. – przerwał jej. – Może porozmawiamy o czymś mniej tragicznym, hmm?

            - Pewnie – powiedziała weselszym tonem. – Na którym jesteś roku?

            - Na szóstym. Trochę żałuję, że niedługo to wszystko się skończy. Całkiem sympatyczna ta szkoła.

            - Ja chciałabym tu zostać na zawsze. – powiedziała i w tej samej chwili w jej oczach pojawił się błysk. Thomas to zauważył.

            - Co? –zapytał, jakby wiedząc, że za chwilę padnie jakieś trudne bądź ważne pytanie.

            - Brałeś udział w II Bitwie o Hogwart?

            - Nie… Chciałem, ale Aidan mi nie pozwolił. Teraz tak na to patrząc, jestem mu wdzięczny, że mnie nie puścił. Bał się o mnie. A ja miałem wtedy zaledwie 13 lat. Byłem za młody. Gdyby teraz to się zaczęło, oczywiście wziąłbym udział. Pewnie byłbym zerem w oczach wszystkich Ślizgonów. Ale przecież to tylko koledzy z Domu. Jeśli można tak nazwać tę bandę zakłamanych bachorów, nie mających swojego zdania. Dzieci popleczników Voldemorta…

            Phyllis Cassidy Aspen Rosiere spojrzała na niego z podziwem. Jeszcze nigdy nie rozmawiała ze Ślizgonem, który mówiłby  t a k i e  rzeczy na temat „swoich”. Za to, co właśnie powiedział, zarobił u niej milion punktów.

            - Też go nie znoszę. Nie znosiłam – poprawiła się, choć nie wiedziała czy słusznie. – Myślisz, że Harry Potter zniszczył go na zawsze? Że już nie wróci?

            - Ostatnio się nad tym zastanawiam… Dosyć często. – powiedział, bardziej do siebie.

            Za oknem zaczęło się ściemniać. Bladofioletowa poświata zachodzącego słońca rzucała miłe dla oczu cienie na wysokie drzewa. Niebo zaczęła przykrywać granatowa  płachta, pojawiły się pierwsze gwiazdy. Chmury rozeszły się, a słońce w końcu zniknęło za horyzontem. Na jego miejsce wzeszedł ogromny, świecący srebrnym blaskiem księżyc. Dziewczyna wstała i uchyliła okienko w przedziale. Wysunęła głowę przez otwór, nabierając świeżego, chłodnego powietrza w płuca. Znów mogła poczuć się wolna. Roześmiała się.

***

            Thomas uważał, że Phyllis ma bardzo ładny śmiech. Słuchał jak wydobywa się z jej pięknych różowych ust. Jej brązowe włosy powiewały na wietrze, oplatając ją niczym małe węże. Węże… Podziwiał ją za jej beztroskość. Znali się zaledwie kilka godzin, ale po odbytej rozmowie wydawało mi się, że znał ją od dziecka. Czuł, że byłaby dobrą przyjaciółką. Ale bał się odrzucenia, jak zawsze. Gdy każdy z kim nawiązał bliski kontakt dowiadywał się o jego tajemnicy, natychmiast uciekał. A on musiał na każdego z nich rzucać zaklęcie Obliviate. Nie lubił tego. Ale musiał. Inaczej nie mógłby żyć normalnie. Ale z nią jest inaczej. Miał poczucie, że ona by go zrozumiała. Że nawet byłaby zadowolona, że podzielił się z nią swym sekretem. Powie jej. Jeszcze nie teraz. Musi się przekonać, czy przypadkiem się nie myli.

            - Za chwilę wysiadamy. Prosimy o założenie szat. Pierwszoroczni niech ustawią się przy głównym wyjściu pociągu – przemówił jakiś głos.

             Dziewczyna wróciła do przedziału. Próbowała ciągnąc z półki walizkę, ale Thomas ją ubiegł. Wyjęła z niej szatę z godłem jej domu – Ravenclawu. On sam wdział szatę z herbem Domu Węża. Z herbem domu, którym gardził.

             Usłyszeli pisk. Lekko nimi zarzuciło. Pociąg stanął, a z zewnątrz dało się słyszeć głos gajowego, Hagrida : - Pirszoroczni, proszę za mną. Oboje uśmiechnęli się na jego słowa.

            Kiedy wychodzili z pociągu musieli rozejść się do swoich domów. Thomas zatrzymał się gwałtownie.

            - Nadal nie mam pojęcia jak się do ciebie zwracać. Masz trzy, bardzo ładne, wyrafinowane imiona. Są jednak zbyt długie.

            - Mów do mnie jak chcesz. Naprawdę, nigdy nie zastanawiałam się nad zdrobnieniami. – ledwo zauważalnie się zarumieniała. Ale on to widział.

            - Dobranoc, Phyls. Do zobaczenia w szkole. – powiedział Thomas i dołączył do grupy Slytherinu.

            Tej nocy oboje nie zmrużyli oka. Myśleli o sobie. „Phyls – to takie ładne zdrobnienie” myślała dziewczyna. Thomas zaś skarcił się, za wymyślenie tak prostego i niegodnego wspaniałej dziewczyny imienia.