Rozdział I

To zaczynamy. Mam nadzieję, że moje opowiadania spodobają się Wam chociaż w niewielkim stopniu ;) Miłego czytania i... KOMENTUJCIE!

I

            Jasne promienie wschodzącego słońca oświetliły niewielki pokój. Światło przedzierające się przez firanki ukazywało maleńkie drobinki kurzu unoszące się w powietrzu. Na łóżku przy bogato zdobionej ścianie leżała dziewczyna. Spała. Jej długie brązowe włosy falami układały się na wymiętej poduszce. Jedwabna kołdra leżała na jasnej drewnianej podłodze, ukazując smukłą sylwetkę dziewczyny. Na niewielkiej szafce obok łóżka stał budzik. Nie miał wskazówek.

            Dziewczyna przekręciła się na plecy. Powoli uchyliła powieki, zza których wyłoniły się duże intensywnie zielone oczy. Zwlekła się z łóżka. Bardzo niechętnie. Pokierowała swoje nogi do drzwi. Wyszła na korytarz. Pusto. Odetchnęła z ulgą. Wróciła do pokoju i ubrała się w najzwyklejsze przetarte szorty, które wygrzebała z samego dna komody. Matka nie pozwalała jej nosić takich, jak to powiedziała „niestosownych szmat”. Z ręcznie zdobionego pudełka wyjęła parę brudnych czarnych trampek. Po cichu wyślizgnęła się przez okno. Szczęście, że wierzba była tak blisko. Inaczej byłaby uziemiona w domu przez całe wakacje.

            Skoczyła na idealnie skoszony trawnik. Wciągnęła poranne powietrze do płuc. Kochała tę świeżość. Przeciągnęła palcami po mokrej trawie. Czuła się wolna. Wiedziała, że nie potrwa to długo, bo matka zaraz wstanie. I znów będzie musiała wrócić do nudnego życia, jakiego uczyła ja matka. Jednak ona nigdy nie przyjęła jej zasad. Zawsze robiła jej na złość. Od czasu kiedy ojciec zmarł na ciężka chorobę zaczęła się buntować. Przynajmniej mówiono jej, że był chory. Ona podejrzewa nieco inne scenariusze.

            Położyła się. Zamknęła oczy i pozwoliła, aby pierwsze promienie ciepłego sierpniowego słońca otuliły jej bladą twarz. Mogłaby leżeć tak wiecznie. Musiała jednak uważać. W pewnym momencie jej uszy zaczęły się powiększać. Z ludzkich, stały się czymś na kształt uszu nietoperza. Od razu usłyszała łapanie za klamkę. Zerwała się i pobiegła w stronę wierzby. W mgnieniu oka wdrapała się na drzewo i wskoczyła do pokoju. Chwyciła swoja różdżkę i krzyknęła : - Accio! – i wskazała na stojąca w kącie skórzaną walizkę. Na jej biodrach spoczęła  spódnica w barwach Ravenclawu, zamiast nieco brudnego topu miała na sobie koszulę i krawat. Szybko stanęła przed lustrem.  I właśnie wtedy zapukała matka.

            -Proszę – powiedziała dziewczyna, spokojnym, nieco zziajanym głosem.

            Kobieta, która weszła do pokoju była dosyć wysoką, nieco wychudzoną kobietą o ostrych rysach i zimnych szarych oczach. Pod zadartym, krótkim nosem znajdowały się blade  usta ułożone w szyderczy uśmieszek. Jakby z pogarda spojrzała na córkę.

            - Co ty robisz? – zapytała podejrzliwym, chrypliwym głosem.

            - Przymierzam swój zeszłoroczny mundurek. – odpowiedziała dziewczyna. Miała nadzieję, że matka niczego się nie domyśli. – Ostatnio wydawało mi się, że może być za mały. Trochę mi się urosło od ostatniego roku. – uśmiechnęła się nieznacznie.

- Nie wygaduj bzdur. Wyglądasz dobrze – spojrzała na nią – choć nie ukrywam, że wolałabym cię widzieć w barwach Slytherinu.

            Kobieta przerejestrowała spokojnie minę córki. Ta jednak się nie ugięła.

            - Matko, wiesz przecież, że Domu się nie wybiera.  Rodziny też nie… - dodała nieco ciszej.

            - Dobrze. Przebierz się w sukienkę i zejdź na dół. Sillena przygotowała śniadanie.

            - Oczywiście matko, już schodzę.

Skierowała swój krok do szafy gdzie wisiały wyprasowane schludne i kosztowne suknie. Wybrała najprostszą. Szarą, za kolana z rękawkami do łokci, podkreślającą jej figurę.

            - A, i jeszcze jedno – powiedziała matka, wychodząc. – Uczesz porządnie włosy, bo masz okropnego kołtuna przy lewym uchu.

            Dziewczyna zdała sobie sprawę, że nie schowała do końca uszu nietoperza. Gdy zamknęły się drzwi podbiegła do lustra. – Że też tego nie zauważyłam! – skarciła się w myślach. Jej lewe ucho cofnęło się, znów będąc normalnym, ludzkim. Ubrała sukienkę, założyła lekkie trzewiki i zeszła na dół. Miała nadzieję, że matka niczego się nie domyśliła. Od lat to przed nią ukrywała. To pierwsza taka wpadka. Wie jakie ma zdanie na ich temat. Nie chciała doszczętnie strącić szacunku własnej matki. Dlatego postanowiła : matka nigdy nie dowie się, że jej córka jest metamorfomagiem. 

Jeśli coś Wam nie pasuje, piszcie. Z góry przepraszam za długość. Następne będą dłuższe. :)
Z dedykacją dla mej Sioostry Niki <3 Koocham ;*